سلام
برای آغاز فکر میکنم دوست خوبم عماد همه چیز را گفته باشد ولی من نیز خواستم تا به نوبه خود دیباچه یا پیشگفتاری بر این وبلاگ نوشته باشم.البته این را هم میدانم که یکی از عادتهای ما ایرانیها نخواندن پیشگفتار نوشته یا کتابی است که قصد خواندن آن را داریم ولی این را هم باید بدانیم که گاهی پیشگفتار یک نوشته میتواند از خود آن نوشته جالبتر و ارزشمندتر باشد تا آنجا که وقتی بزرگمهر کتاب کلیله و دمنه را از سانسکریت به پارسی پهلوی برگرداند تنها پاداشی که در مقابل این عمل بزرگ از انوشیروان درخواست کرد فقط نوشتن بابی به عنوان پیشگفتار برای این کتاب بود که من قسمتی از آن را نقل میکنم . چنان که بزرگمهر میگوید: که برای کسب حقیقت به سراغ علمای هر صنف و طایفه ای رفتم و" هر طایفه ای را دیدم که در ترجیح دین و تفضیل مذهب خویش سخنی می گفتند و گرد تقبیح ملت خصم و نفی مخالفان می گشتند " و با خود اندیشیدم که یا تمامی طوایف بر حق اند یا تمامی آنها بر باطل. پس از هر طایفه ای نیکوترین اعمالشان را انتخاب کردم ونیز " از رنجانیدن جانوران و کشتن مردمان و کبر و خشم و خیانت و دزدی احتراز نمودم و فرج را از ناشایست بازداشت ، و از هوای زنان اعراض کلی کردم . و زبان را از دروغ و نمامی و سخنانی که ازو مضرتی تواند زاد ، چون فحش و بهتان و غیبت و تهمت . بسته گردانید..."
اما غرض از این همه صحبت اینکه ما -من و عماد- نیز دراین وبلاگ قصد داریم سخنان هر کسی با هر عقیده و نظری را بشنویم و از میان آنان بهترینشان را انتخاب کنیم و از آزار و تهمت به دیگران هم پرهیز کنیم که حقیقت نیز غیر از این نیست و من نیز میگویم "زنده باد حقیقت"
باشد که خدای بزرگ در این راه یاورمان باشد.
ما چه هستیم؟
این که ما دقیقا چه نوع جانوری هستیم، نیاز به توضیح ندارد. ناگفته پیداست که چون ما وبلاگ داریم، پس انسانیم. اما این که چه جور انسانی هستیم را الان عرض می کنم.
ما – من و کاوه - دو عدد آدم دانشجو هستیم که در یکی از رشته های دانشکده ی علوم پایه ی دانشگاه شاهد درس می خوانیم. این که چه رشته ای می خوانیم را هم « در کف اش ، ابدالدّهر بمانید!»
ترم که تمام شد بیکاری زد به کله مان و تصمیم گرفتیم وبلاگ بزنیم. اسم اش را هم گذاشتیم «چارپایه». یعنی چهار سالی که باید توی علوم پایه سرکنیم.
خیلی حرف ها هستند که توی این چهار سال نمی شود به زبان آوردشان. بلکه باید نوشت شان روی کاغذ. این حرف ها یا جنس شان درد دل است، یا نق نق و غرغر یا هزار تا چیز دیگر. تکه کاغذهای مان را می گذاریم کنار هم که کمی از درد دل هم کم کنیم. یا چاره کنیم این دردهای ناگفته را.
پس ، سلامتی قلم و کاغذ و آن که می نویسد....بنویسید هر آن چه به «دل» تان می آید.
منتظرتان هستیم، منتظرمان باشید.